Nie bądź mamą idealną! Nie musisz!

Z reklam telewizyjnych, z bilbordów, czy z gazet atakują nas zdjęcia uśmiechniętych rodzin! Uśmiechniętych mam i dzieci. Razem idą na zakupy, razem gotują obiadki... Obrazek jak z bajki! Jednak rzeczywistość wygląda znacznie inaczej! Bycie mamą choć jest piękne i radosne, jest równie męczące! Jednak o tym oczywiście ciiii... to temat tabu, o którym się nie rozmawia! A Ty droga mamo choć jesteś przemęczona, niewyspana, zapracowana i nie masz prawie chwili dla siebie, masz się zawsze i wszędzie szeroko uśmiechać i opowiadać jaka to jesteś szczęśliwa i jakiego to pięknego aniołka wydałaś na świat! Zdradzają Cię podpuchnięte i podkrążone oczy, których nawet perfekcyjny makijaż nie był w stanie ukryć, ale uśmiechaj się! Ciesz! I absolutnie nie mów głośno, że jesteś zmęczona, że wychowywanie dzieci Cię wykańcza... A broń Boże nie mów, że nie jesteś do tego stworzona! Bo zostaniesz zlinczowana!


Owszem, decydując się na dziecko musisz być i przygotowana na trudy związane z macierzyństwem i świadoma, że podejmujesz się trudu jego wychowania. Jednak mimo wszystko macierzyństwo to ciężka praca... I każda mama, nawet ta najcierpliwsza i z największym instynktem macierzyńskim miewa ciężkie chwile i zaczyna mieć wszystkiego dość! Małe dziecko choć śliczne, słodkie i kochane przez mamę nade wszystko, jest bardzo absorbujące i wymaga ciągłej uwagi. Bywają dni kiedy ciągle płacze! jest strasznie marudne i wymaga ciągłego zainteresowania, nie potrafiąc się niczym zając nawet przez chwilę! a mama już nie wie co ma robić! Ma dość! Jest zmęczona! Głodna! I marzy o chwili ciszy i spokoju... Są chwile kiedy młoda mama nie potrafi zrobić już nic innego jak tylko załamać ręce, usiąść i płakać razem z dzieckiem! Z wyczerpania, z bezsilności... Jednak to wszystko dzieje się za zamkniętymi drzwiami, jutro zobaczysz ją na spacerku z idealnym wózkiem, z idealnym dzieckiem i z idealnym uśmiechem na twarzy! 

Sama jestem mamą dwójki dzieci i choć są już dość duże, na tyle by dało im się coś wytłumaczyć to również czasem mam dość! Mam dwie dziewczynki. Jedna ma 6 lat druga 4 i pół. I choć potrafią się ze sobą chwilę pobawić, są dni, że mam dość krzyków, wrzasków, skarżeń i rękoczynów!  Czasem doprowadzają mnie wręcz do szału! Ani chwili ciszy i spokoju, a kiedy jest cisza, to też niedobrze - bo znaczy to, że świetnie się bawią, a ja zastanę w pokoju basen na podłodze, lub nowe arcydzieła na ścianie! Przy małych dzieciach byłam przemęczona, niewyspana i marzyłam o chwili ciszy i spokoju! I z niecierpliwością czekałam, aż moje dzieci staną się samodzielne, a ja będę mogła wyjść do sklepu, kiedy CHCĘ, a nie kiedy MOGĘ! Owszem kocham moje dzieci najbardziej na świecie i nie wyobrażam już sobie życia bez nich. Dbam o nie, troszczę się i opiekuję. Ale teraz będąc mamą potrafię zrozumieć osoby, które decydują się żyć bezdzietnie! Kiedyś wydawało mi się to niezrozumiałe! Przecież dzieci to największe szczęście! A taka decyzja wydawała mi się przejawem egoizmu. A teraz potrafię to zrozumieć, bo sama mam dni kiedy mam po prostu dość! I przypominam sobie jak to pięknie było wrócić z pracy do cichego mieszkania i położyć się, móc odpocząć! Wrócić do domu i robić co chcę! Posprzątać mieszkanie i widzieć ten porządek przez jakiś czas! Przy dzieciach owszem, posprzątam, ale porządek widzę przez 10 minut...

Przyznaję, że sama często czułam się nierozumiana nawet przez koleżanki, które mają dziecko, ale jedno... ja miałam niemal dwoje na raz! Między moimi córkami jest zaledwie 1 i pół roku różnicy. Kiedy przyniosłam do domu noworodka, starsza córcia miała zaledwie półtora roku! Piła jeszcze mleko z butelki (bo pierś musiałam w ciąży odstawić), zaczynała dopiero chodzić (więc wszędzie wlazła i wszystko co zabronione ją interesowało!) i robiła jeszcze w pieluchy! Miałam więc nieprzespane noce bez możliwości odespania ich w dzień (nie, nie! nie drzemały popołudniami w tym samym czasie :P ), miałam dwa tyłki do zmiany pampersa i oczy naokoło głowy... Bo kiedy młodszą karmiłam, starsza była bardzo ciekawa, co się kryje w dziurkach w kontakcie?! Koleżanki z jednym dzieckiem, wydaje mi się, że trochę to bagatelizowały... "z jednym dzieckiem jest ciężko, ale jakoś sobie radzę, więc co tam z dwójką?! Raptem trochę więcej roboty!" a potem często słyszałam, że z dwójką dzieci jest przecież łatwiej! (Serio?!?! :) ) Strasznie mnie to denerwowało, ale Jakoś to zniosłam... i wiem swoje :) a może i one jeszcze kiedyś się dowiedzą?! :)

Powiedzmy to w końcu głośno - dzieci to ciężka praca! Mamy są przemęczone! Pracują zawodowo, dbają o dom i wychowują dzieci... a gdzie tu chwila dla siebie?! Takiej brak! Bo kiedy dzień dobiega końca, wszystko w domu jest zrobione, a dzieci śpią, mama pada zanim przyłoży dobrze głowę do poduszki! Oczywiście macierzyństwo w sumie przynosi więcej radości i jeden szczery uśmiech dziecka wynagrodzi zmęczenie i ciężkie chwile... Ale powiedzmy głośno - ciężko jest być mamą! Chociaż wszyscy wkoło to bagatelizują i mówią "przecież to tylko dziecko!" a mama, która siedzi z dzieckiem w domu rezygnując z pracy "nic nie robi"!  Jednak idealne mamusie, które mimo zmęczenia chcą robić wszystko przy dziecku same, wcale nie pomagają przełamać tych stereotypów. Skoro radzi sobie sama z dzieckiem, domem i nie narzeka, to rzeczywiście "to tylko dziecko"... Nie ukrywam , że ja nie jestem stworzona do pracy z dziećmi, ani siedzenia w domu i wolałam wrócić do pracy i do ludzi zaraz po urlopie macierzyńskim, niż spędzić w domu następne półtora roku i wylądować w końcu na oddziale zamkniętym. Kiedy cofnę się myślami o te kilka lat, wiem że nie zdawałam sobie wtedy sprawy z tego jak trudno jest być mamą! Wszystkie znajome mi rodziny, wyglądały na spacerkach, jak rodzinki z reklam... wszystko wyglądało idealnie i mówiono, że dzieci tylko wprowadzają do domu ciepłą, rodzinną atmosferę... 

Macierzyństwo nie jest co dzień takie różowe. Mamusiu! pozwól sobie pomóc przy opiece nad dzieckiem. A jeśli masz w gronie kobiety, które bagatelizują Twoje zmęczenie macierzyństwem i Twoje problemy pamiętaj, że za jakiś czas same zrozumieją to co czujesz... Przekonają się na własnej skórze. Teraz póki co są omamione nowinkami o nowych doskonałych znieczuleniach podczas porodów, myślą że to godzina lekkiego swędzenia... Oj zdziwią się , kiedy podczas porodu, będą prosiły męża, żeby je dobił...! A noworodek co robi? Je i śpi.. i czasem kwili i gaworzy... ?! Bo przecież nikt nie wspomni o tym, że czasem drze się w niebogłosy kilka godzin bez przerwy, nie zwracając uwagi czy to noc czy dzień... I Nie zapominajmy, że maluch będzie się domagał jedzenia, uwagi i zaspokajania jego wszelakich potrzeb, nie zwracając uwagi na to, że mama jeszcze będzie tak obolała, że ciężko jej będzie przez tydzień normalnie usiąść! - Nie wspominając już o normalnym załatwieniu swoich potrzeb fizjologicznych!

I czy ktoś ktokolwiek przedstawił Wam, drogie Panie, taki scenariusz?! Jesteście dwa dni po porodzie... Wracacie z dzidziusiem do domu, a tam? Ty mamo ledwo siedzisz i chodzisz, bo jesteś tak obolała. Między nogami dodatkowo nosisz kawał waty, wielkości cegłówki! A na samą myśl o załatwieniu swoich potrzeb fizjologicznych dostajesz gęsiej skórki... Dziecko w dzień i w nocy krzyczy w niebogłosy, a mąż nie może Ci wiele pomóc! Bo to przecież Ty jesteś stołówką... i to Ciebie, a raczej twej piersi pożąda dziecko! Karmienie okazuje się inne niż pisano w podręcznikach. Pierś boli, a dziecko chwyta zachłannie. Lub co gorsza -nie umie jej chwycić w ogóle i wrzeszczy głodne domagając się jedzenia!!! Nie wysypiasz się, nie masz prawie czasu na odpoczynek, czujesz się kiepsko i wyglądasz jak pół tyłka zza krzaka, a do tego przyjmujesz w domu tłumy gości! Mamusie, ciocie, wujkowie, babcie i dziadkowie odbywają pielgrzymki chcąc powitać nowego członka rodziny... A przy tym wszystkim, nie zapomnij jeszcze zapewniać swojego małżonka o dozgonnej miłości, żeby nie poczuł się odepchnięty, zapomniany i niepotrzebny... Bo są przypadki kiedy mąż staje się zazdrosny o dziecko... Och jak pięknie! Jak różowo! Czyż nie?! - a to ta łatwiejsza wersja :) Bo cesarskie cięcie, to jeszcze piękniejsza historia... Czas rekonwalescencji młodej mamy pomnóż razy dwa... Tak, cesarka to prawdziwy zabieg! Operacja! Przecinają ci skórę, powłoki brzuszne, tłuszczyk, który odkładałaś przez lata i mięśnie tak ciężko ćwiczone na siłce! :P Potem zszywają i to wszystko musi wrócić do siebie... Ciężko się siedzi, a przez jakiś czas jesz tylko zupki, papki i kaszki... Ale dziecko masz takie samo - marudzi, robi kupki i domaga się uwagi :)

Pamiętam moje zdziwienie po przeczytaniu chyba jedynego w historii do bólu szczerego i prawdziwego artykułu pani Agnieszki Chylińskiej, do jednej z gazet dla młodych mam. Kiedy kilka lat temu, nie przebierając w słowach, opisała jak pokazują macierzyństwo media, jakie miała o nim wyobrażenia i jak boleśnie, zderzyła się potem z rzeczywistością zostając młodą mamą! Sama byłam jeszcze bezdzietną panną i zastanawiałam się "co ona gada?!" ... Teraz mogę jedynie zgodzić się z nią i pogratulować jej odwagi, że ośmieliła się przełamać to tabu! Macierzyństwo to ciężka praca! A ten, co nazwał przerwę na wychowanie dziecka "urlopem'' macierzyńskim... musiał być facetem! :)

*wszystkie zdjęcia zostały zaczerpnięte z internetu*