piątek, 31 maja 2013

Podsumowanie miesiąca - maj...

Maj za nami... :) miesiąc zakochanych! Więc jak tam Wasze serduszka moi Drodzy? :) u mnie bez zmian... jak dobrze liczę, to już 9 maj z kolei spędzony u boku mego małżonka... :) więc nie zaskoczę nikogo ekscesami miłosnymi, ale mogę Wam zdradzić jakie książki w tym miesiącu porwały moje serce... :P 







LICZBA KSIĄŻEK PRZECZYTANYCH W MAJU - 10...

1. "DZIECKO ROSEMARY" Ira Levin                            - 226 str  - Recenzja
2. "PAN PRZYPADEK I TRZYNASTKA" Jacek Getner - 200 str  - Recenzja
3. "VADEMECUM RUN" Ewa Kulejewska                     - 288 str  - Recenzja
4. "LUDZIE Z BAGIEN" Edward Lee                              - 400 str  - Recenzja
5. "MISERY" Stephen King                                               - 448 str  - Recenzja
6. "MAGIA NA CO DZIEŃ" Tess Whitehurst                  - 224 str  -
7. "POKÓJ NAOMI" Jonathan Aycliffe                             - 189 str  -
8. "ŻONY ZE STEPFORD" Ira Levin                                - 156 str  - Recenzja
9. "WSZYSTKO JEST MOŻLIWE" S. Max, L. Lauber   - 110 str  -
10. "WIELKI MARSZ" Stephen King                                - 264 str -

CO RAZEM DAJE  2.505 STRON...
średnio około 81 strony dziennie... 

Dodatkowo zrecenzowałam 2 filmy:
1. "LA CARA OCULTA" - Recenzja
2. "NAD ŻYCIE"Recenzja

* Części przeczytanych książek nie zdążyłam jeszcze zrecenzować, ale pracuję nad tym :)
* Za to uzupełniłam zaległą recenzję drugiej części "Pretty Little Liars" :)
* Przedstawiłam Wam moją ulubioną książkę "Zielona Mila"
* Wyłoniłam dwójkę zwycięzców - Avrea i Melon - w zorganizowanym przeze mnie konkursie :)
* Przedstawiłam filmy w moim wieku, czyli stworzone w 1985 roku
... i miesiąc maj uważam za udany! :)

Zajrzeliście do mnie w tym miesiącu 5.038 razy! :)
Oraz 43 osoby dołączyły do grona moich obserwatorów! :)

SERDECZNIE WAM WSZYSTKIM DZIĘKUJĘ! :)
DZIĘKUJĘ, ŻE JESTEŚCIE...

czwartek, 30 maja 2013

"Żony ze Stepford" - Ira Levin

Gatunek: HORROR
Rok wydania: 1992
Ilość stron: 156
Oprawa: miękka
Wydawnictwo: Phantom Press
Tłumaczenie: Anna G. Celińska



OPIS WYDAWCY
Idealne miasto Stepford: niski wskaźnik przestępczości, raj dla szczęśliwych rodzin, dobrze utrzymane trawniki, bogate i czyste domy. 

Idealne żony ze Stepford: piękne, posłuszne, zadbane, niewymagające. Mężczyźni ze Stepford chcą mieć właśnie takie żony. Trudno sobie wyobrazić, jak daleko mogą się posunąć, aby dostosować rzeczywistość do swoich wymagań...


MOJA OPINIA
Małżeństwo, Joanna i Walter Eberhart, znaleźli idealny dla siebie dom w niewielkim miasteczku Stepford. Z pozoru ta spokojna mieścina to idealne miejsce, aby się osiedlić na stałe. Wszędzie piękne, zadbane domy, idealnie przystrzyżone trawniki. Mężczyźni wieczorami spotykają się na kieliszek brandy i pokera w Klubie Mężczyzn, a kobiety.... No właśnie, kobiety są jakieś dziwne. Tak przynajmniej wydaje się Joannie. Panie mieszkające w Stepford to idealne żony i matki! Jak z obrazka! Mają idealne figury, każdego dnia nienaganne fryzury i makijaże, są posłuszne, niewymagające a ich ulubionymi zajęciami są pranie, sprzątanie, gotowanie, pastowanie podłóg... i może jeszcze raz sprzątanie! Wykonują prace domowe każdego dnia, od rana do nocy... ich domy po prostu lśnią! Czyż to nie dziwne? Czyżby panowie maczali w tym palce?

"- Prawda, że ładnie się uprała? - zauważyła z uśmiechem i włożyła koszulkę do kosza na bieliznę. 
Zupełnie jak aktorka z reklamy. 
Ależ to właśnie to pomyślała Joanna. Wszystkie żony ze Stepford były aktorkami z reklamy, zadowolone z proszków, past do podłóg, preparatów do czyszczenia, szamponów i dezodorantów. Ładne aktorki z dużym biustem i małym móżdżkiem, grające nieprzekonywująco role podmiejskich gospodyń domowych. Zbyt piękne, żeby było prawdziwe..."

Tę niewielkich rozmiarów książeczkę, potraktowałam jako miły przerywnik podczas zmagania się z kolejną książką pana Kinga. Duża czcionka, mały format i zaledwie 150 stron... i historia, którą miałam okazję poznać za sprawą filmu o tym samym tytule. Zwykle nie mogę się oprzeć i czuję wielką chęć porównania książki z ekranizacją. Jak więc mogłam sobie odmówić tym razem?

Książeczka jako mała odskocznia sprawiła się znakomicie, gdyż zajęła ona dokładnie jedno popołudnie. Czytało się szybko i przyjemnie.  Jednak absolutnie nie rozumiem dlaczego zalicza się tę historię do gatunku horroru ?! Szczerze mówiąc grozy nie było tu za grosz! I to dosłownie - za gorsz! Ani tyci tyci :) Czytało się przyjemnie, lecz całkowicie bez emocji. Ot, opowiastka dla odmóżdżenia. Taka bajeczka dla dużych chłopców i dziewczynek... tak ją postrzegam. Stratą czasu może nie była, ale myślę, że można spokojnie żyć bez jej znajomości.
Było to moje ponowne spotkanie z tym autorem i chyba już ostatnie. Przy "Żonach ze Stepford", tak samo jak przy "Dziecku Rosemary", zakończenie absolutnie nie sprostało moim oczekiwaniom! Pan Ira Levin ma chyba to do siebie, że lubi zakończenia niejasne, jakby urwane w połowie! Problem w tym, że ja nie lubię! Jak już kiedyś wspominałam, kiedy kończę czytać książkę, chcę mieć wszystko jasne. Więc z panem Levinem się chyba raczej nie dogadam :) Tu zakończenie, owszem, wiemy czy Joanna miała rację w swoich podejrzeniach, wiemy też czy udało jej się uniknąć losu innych mieszkanek miasteczka... ale cała reszta szczegółów pozostaje bez wyjaśnienia. Są to dość istotne szczegóły, których nie mogę jednak wyjawić, żeby nie zepsuć nikomu przyjemności czytania...

W tym starciu, książka kontra ekranizacja z 2004 roku, którą miałam okazję oglądać, zdecydowanie wygrywa film!  Przyznam, że kolorowy obraz idealnego miasteczka, z idealnymi żonami bardzo przypadł mi do gustu! Tak bardzo, że przez chwilę sama miałam ochotę w nim zamieszkać :) Do tego gwiazdorska obsada, Glenn Close, Bette Midler, Matthew Broderick, Christopher Walken, Roger Bart i Nicole Kidman w roli głównej, sugeruje, że jest to naprawdę dobre kino! Film, ku mojemu zadowoleniu, przedstawia historię bardzo szczegółowo i ma konkretne, jasne zakończenie. Nie jest, co prawda, wiernym odzwierciedleniem pierwowzoru, uzupełniono kilka szczegółów, dopracowano całą historię i uważam, że pan Levin może się schować :P  

Ostatecznie jeśli ktoś chce poznać tę historię, o wiele bardziej polecam film. Według mnie jest dobrze i bardzo estetycznie zrobiony. Książka mnie zawiodła, nie sprostała oczekiwaniom i przekonałam się, że pan Levin jednak nie pisze dla mnie :) W całej historii można się oczywiście dopatrywać jakiegoś głębszego przesłania, rodem z feministycznych transparentów... ale również nie poświęcono tej tematyce zbyt wielkiej uwagi. Jeśli jednak ktoś bardzo chce poznać książkę, może spróbować... książka ma zaledwie 150 stron więc nie zajmie nikomu dużo czasu. 

środa, 29 maja 2013

5 filmów w moim wieku...

Podejrzałam fajną zabawę u Skrzata i Luckyluka :) i postanowiłam się dołączyć... i przedstawić Wam  5 filmów w moim wieku. Znalazłam kilka fajnych pozycji i o dziwo!  nie jest to nieme kino! :D 




1985






1. "KOSZMAR Z ULICY WIĄZÓW 2: ZEMSTA FREDDY'EGO" 
- no nie, nie mogłam zapomnieć o Freddym! :) nigdy! postrach z dzieciństwa :) oczywiście zna go chyba każdy młody i dorosły :) Freddy Kruger, morderca dzieci, wypuszczony z braku dowodów i zlinczowany przez mieszkańców miasteczka. Zginął w pożarze. Powrócił w snach...  poparzony, noszący rękawicę z nożami...


2. "POWRÓT DO PRZYSZŁOŚCI" 
- no kto nie zna? no kto? kiedyś był to bardzo popularny film :) chłopak dzięki szalonemu doktorkowi i wynalezionemu przez niego wehikuł czasu, przenosi się przeszłości i poznaje swoich rodziców za młodu :) z tego co pamiętam własna mamuśka chciała go poderwać.. :P


3. "KOKON" 
- Komedia s-fi , UFO i te sprawy :) grupka staruszków, wypoczywających w sanatorium, zażywa kąpieli w zamkniętym basenie, na dnie którego spoczywają dziwne kokony. Staruszkowie odkrywają, że kąpiele wpływają na nich bardzo korzystnie i odmładzająco... :)


4. "W KRZYWYM ZWIERCIADLE: EUROPEJSKIE WAKACJE" 
- Rodzinkę Griswoldów szczerze uwielbiam! ich przygody mnie rozbrajają :D każde Boże Narodzenie obowiązkowo spędzam w ich towarzystwie i bezsprzecznie to mój ulubiony świąteczny film :) ale część, w której wybierają się na wakacje jest tak samo genialna! :D


5. "ROCKY IV" - Rockyego Balboa znamy wszyscy... choćby ze słyszenia :D Ileż biedak po gębie dostał w tych wszystkich filmach... a było ich sporo :) Czwarta część w każdym razie została zrobiona w roku 1985... w roku mojego urodzenia :)


I to by było na tyle. wybrałam uroczą piątkę moich rówieśników, choć ciężko było, bo rok 1985 obfitował w naprawdę świetne okazy... :P Warto wspomnieć, że powstały jeszcze takie filmy jak 
"Akademia policyjna 2. pierwsze zadanie", "Rambo II", "Szpiedzy tacy jak my", "Raz ugryziona"...

poniedziałek, 27 maja 2013

"NAD ŻYCIE" - recenzja filmu...

REŻYSERIA: Anna Plutecka - Mesjasz 
SCENARIUSZ: Patrycja Nowak, Michał Zasowski
PRODUKCJA: Polska
PREMIERA: 11 maja 2012

OBSADA:
Agata Mróz - Olga Bołądź

Jacek Olszewski - Michał Żebrowski


5 lat temu cała Polska żyła chorobą słynnej siatkarki Agaty Mróz. Kibicowaliśmy jej już nie tylko na boisku, ale trzymaliśmy kciuki za jej walkę o życie. I tak, jak nasze siatkarki wygrywały wszystkie mecze, tak w życiu niestety, los nie do końca sprzyjał... 4 czerwca 2008 po długiej walce z białaczką, Agata przegrała walkę, odeszła zostawiając męża i malutką córeczkę, Lilianę. 

Aby uczcić jej pamięć i pokazać światu jak ciężko i dzielnie walczyła o życie, stworzono film "Nad życie", w którym główne role zagrali Olga Bołądź i Michał Żebrowski. I nie trzeba się długo domyślać, żeby zgadnąć, że jest to obraz wzruszający, nie kończący się happy endem. Właśnie... historia sama w sobie jest wzruszająca, nie trzeba jej podkolorowywać, nie trzeba jej doprawiać łzawymi dialogami. Niestety twórcy chyba uznali, że im więcej, tym lepiej... Przesadzili, balansowali na cienkiej granicy, między wyczuciem i smakiem, a kiczem i śmiesznością. Moim zdaniem, niestety, momentami granica została przekroczona...

Włączając ten film miałam nadzieję, na coś pięknego wzruszającego. Wiązałam z nim wielkie nadzieje i niestety muszę przyznać, że się rozczarowałam. Nie potrafiłam się nawet wzruszyć, gdyż ta oprawa wzbudzała we mnie raczej niesmak. Znając historię Agaty Mróz, jej długą walkę z chorobą, pragnienie dziecka i smutne zakończenie tej historii, kiedy to małe dziecko osierociła, spodziewałam się wzruszenia. Zakładałam, że zaleję się łzami i długo będę rozpamiętywać ten film... i owszem, rozpamiętuję, lecz nie mogąc się nadziwić jak można było tak zepsuć, tę historię!?

Nie za bardzo też rozumiem, na czym głównie chcieli się skupić twórcy? Na "historii prawdziwej miłości", o której wspomnieli na plakatach i w reklamach? Czy na walce Agaty z chorobą, którą stoczyła podczas ostatnich miesięcy swojego życia? Mam wrażenie, że do ostatniej chwili wahali się i nie potrafili zdecydować, co głównie chcą przedstawić. Niektóre kwestie potraktowano tu dość powierzchownie. Na przykład, ot właśnie tę miłość! Dowiadujemy się z filmu, jak poznali się Jacek i Agata, widzimy rodzącą się nić zainteresowania i nagle następuje przeskok... Jednego dnia się poznają, zaraz potem spędzają razem noc,  a już w następnej scenie gościmy na ich ślubie! Twórcy chcą nam pokazać historię prawdziwej miłości, a fundują nam początkowo tani romans, który zaczyna się od łóżka! Nie tędy droga... przynajmniej w moim mniemaniu, rodzącą się prawdziwą miłość należałoby pokazać w inny, subtelniejszy sposób i poświęcić jej więcej czasu...

Kolejna część filmu to już walka Agaty o urodzenie zdrowego dziecka, którego bardzo pragnęła, oraz najcięższe chwile przepełnione łzami i bólem. Kiedy obserwowaliśmy na bieżąco zmagania Agaty z chorobą, przeżywaliśmy to razem z nią. Serca nam się krajały na samą myśl o tym, co przeżywa "nasze złotko"... łzy cisnęły nam się do oczu i mocno trzymaliśmy kciuki, aby wróciła do zdrowia, byśmy mogli nie raz jeszcze oglądać jak zdobywa złoto na boisku. W rzeczywistym życiu już było to bolesne... w filmie oczywiście próbowali to na siłę oprawić w jeszcze bardziej wzruszające elementy. Oczywiście nie obyło się bez oklepanych scen ręki odbitej na szybie, która wyraża tęsknotę i miłość... nie obyło się bez tęsknych spojrzeń w okna... były to sceny wywołujące w widzu raczej głupkowaty uśmieszek, niż zamierzony żal, smutek i wzruszenie. Niestety otarto się o kicz... a wystarczyło wstrzymać się i wyciąć kilka tych oklepanych scen, by nieco podratować całość.

Niestety, nie jest to film wysokich lotów. Twórcy mieli w rękach ogromny potencjał, jednak nie potrafili go wykorzystać. Pokusili się o oklepane sceny, zbyt płytko podeszli do pewnych kwestii. Przedobrzyli, przesadzili i otarli się o śmieszność... niestety. Aż żal, że tak nieudolnie przedstawili właśnie tę historię. Historię, którą z zapartym tchem śledziła cała Polska... Film się nie udał. Można było go zrobić o wiele lepiej... jednak jakie to ma znacznie? Agata Mróz - Olszewska i tak na zawsze pozostanie w naszej pamięci w naszych sercach.


Agata Mróz - Olszewska
7.04.1982 - 4.06.2008

niedziela, 26 maja 2013

Wyniki Konkursu... !!!

Kochani!
Nadszedł ten dzień... :) Mam już zwycięzców mojego urodzinowego konkursu, w którym do wygrania była książka pt. " W najciemniejszym kącie" oraz nagroda niespodzianka dla obserwatora :) Bardzo Wam wszystkim dziękuję za tak liczny udział! Bardzo mnie cieszy, iż konkurs cieszył się takim zainteresowaniem :) Ale koniec już gadania... przejdźmy do rzeczy... :) Maszyną losującą jak zwykle były moje pociechy... Nagrodę główną losowała Olcia, nagrodę dla obserwatora Madzia :) - więc wszelkie kwiaty i podziękowania (i pretensje :P) proszę kierować pod ich adresem :P Relacja foto dość okrojona, w szybkim tempie lecz mam nadzieję, że wybaczycie... :) 



Nagrodę główną otrzymuje... 
AVREA...!!!







Nagrodę niespodziankę dla obserwatora otrzymuje...
MELON...!!!
(Po raz pierwszy nie pokazuję tu nagrody niespodzianki :) 
robię to z premedytacją :) 
Będzie ona dla Melona niespodzianką do samego końca... )





Gratuluję Kochani! :) 
Niebawem otrzymacie ode mnie email w celu wyłudzenia Waszych adresów :) 
A całej reszcie serdecznie dziękuję za udział w konkursie i uszy do góry! Niebawem kolejna zabawa :)

Miłego wieczorka życzy
Ruda! :)

czwartek, 23 maja 2013

"MISERY" - Stephen King

Gatunek: THRILLER PSYCHOLOGICZNY
Rok wydania: 2012
Ilość stron: 448
Oprawa: miękka
Wydawnictwo: Prószynski i S-ka
Tłumaczenie: Robert Lipski


OPIS WYDAWCY
Paul Sheldon jest autorem poczytnych tandetnych romansideł. Jego cykl o Misery Chastain zdobył ogromną popularność. Autor miał jednak już dość swojej bohaterki i w ostatniej powieści ją uśmiercił. Teraz postanowił zająć się pisaniem poważniejszych książek. Pewnego razu podczas zamieci śnieżnej jadąc po pijanemu samochodem uległ poważnemu wypadkowi. Odzyskał przytomność dopiero w stojącym na odludziu domu Annie Wilkes, byłej pielęgniarki uwielbiającej jego książki o Misery. Pobyt w domu Annie zamienia się w prawdziwy koszmar, gdy kobieta wraca z miasta z ostatnią książką Paula...

MOJA OPINIA
Jak się można było spodziewać, znów wróciłam do Kinga... A wręcz "wróciłam" to za dużo powiedziane! Po przeczytaniu ostatniej książki, "Lśnienie", która mnie strasznie wymęczyła i wynudziła, zarzekałam się, że teraz muszę odpocząć. Dać mistrzowi spokój, stęsknić się, poczytać coś innego... Po czym poszłam do biblioteki i wróciłam z kolejną książką jego autorstwa! Do prawdy, nie wiem jak to się stało... :D Tym razem przyniosłam do domu "Misery". Kolejne arcydzieło, zaraz obok "Lśnienia"... I jak mi poszło tym razem?

Paul Sheldon jest słynnym pisarzem, jego seria romansów o przygodach Misery Chastian zyskała ogromną popularność. Paul znudzony i zmęczony postacią Misery, uśmierca ją w swojej najnowszej powieści. Teraz chciałby się zająć pisaniem poważniejszych książek, z czego jedna jest już gotowa! Wystarczy ją tylko wydać... Pewnego dnia Paul powoduje wypadek, jadąc pod wpływem alkoholu. Budzi się w nieznanym miejscu cały obolały, unieruchomiony, z połamanymi obiema nogami. Opiekuje się nim Annie Wilkes, była pielęgniarka, zagorzała wielbicielka twórczości Paula, a zwłaszcza przygód Misery... Kiedy Annie odkrywa, że jej ulubiona bohaterka umiera w najnowszej części, wymaga napisania nowej powieści i ożywienia jej ulubienicy! Pisarz musi spełnić jej życzenie... żeby przeżyć! Ponieważ kobieta pokazuje swą drugą mroczną naturę, śledzi na bieżąco pracę Paula i zadaje mu okrutne tortury kiedy wydarzenia w najnowszej książce idą nie po jej myśli... 

Tak, "Misery" to podobno jedna z najlepszych książek autorstwa Króla Grozy. Jedna z najlepszych zaraz obok "Lśnienia". Pamiętacie jak mi poszło z "lśnieniem"? Jak się nudziłam. Jak sama siebie przekonywałam, że zaraz na pewno mnie wciągnie... I jak w końcu zmęczona odłożyłam ją na półkę jeszcze przed finałem?! Jedno jest pewne... Tamto "arcydzieło" nie wpasowało się w mój gust. Jednak tym razem już było znacznie lepiej! O zdecydowanie! A chociażby dlatego, że doczytałam do końca... :) I przyznaję, że czułam się zaintrygowana i siadałam do książki z wielkim zapałem i ochotą...

„W książce wszystko poszłoby pewnie zgodnie z planem... 
ale w życiu, cholera, zawsze panował potworny bałagan.”

Tym razem było inaczej niż zwykle... Czytając książki pana Kinga zawsze jestem przygotowana na to, pierwsze 100 stron będzie sprawdzianem mojej cierpliwości i wyrozumiałości :) Zwykle akcja rozwija się bardzo powoli. Najpierw poznajemy cały życiorys bohatera, łącznie z marką pieluch, które nosił będąc małym brzdącem... Potem wnikamy w jego osobowość, poznajemy wady, zalety, ulubione piosenki, kolory oraz rytuały przed snem. Aż w końcu po kilku poważnych kryzysach czytelniczych, drzemkach z książką na nosie i 150 stronach pochrapywania... orientujemy się "oł jee! bohater wyjechał z podjazdu! zaczyna się akcja powieści!" :D i nagle dajemy się porwać wydarzeniom... Tak wiem, przesadziłam z tym opisem, ale to nic :) Pan King też przesadza a i tak go kochamy... :D

Więc przejdźmy do rzeczy... Teraz było inaczej. Jakież było moje zdziwienie, kiedy już po przeczytaniu kilku stron, autor dał mi do zrozumienia, że nasza urocza pielęgniareczka ma nierówno pod sufitem! :) i czeka mnie naprawdę ciekawa historia z dreszczykiem! Tym razem historia wciąga od pierwszych stron, trzyma w napięciu i budzi w czytelniku masę emocji! Bardzo szybko i przyjemnie się czyta,  opisów jest naprawdę niewiele, niepotrzebnych wątków i zawiłości wcale... Co najważniejsze, bohaterów mamy tak naprawdę tylko dwoje! Nie poznajemy mieszkańców całej wiochy w Wygwizdowie Wielkim, nie plączą się, nie musimy zapamiętywać kilkunastu imion i osobowości... Teraz mamy ich tylko dwoje! Dokładnie wykreowanych, wyrazistych, budzących naszą sympatię... Tak, ponieważ nasza walnięta gospodyni też potrafiła być bardzo urocza, dobroduszna i uczuciowa :) Poza tym warto zauważyć, że w książce jest wyraźnie zarysowany element psychologiczny. Tak jak większość dzieł pana Kinga, tak i ta, sięga głęboko w ludzką psychikę.

Tym razem poszło mi znacznie lepiej. Książka zainteresowała mnie, wciągnęła i czytałam ją z przyjemnością. Pan King znów mnie do siebie przekonał. I spotkanie z "Misery" uważam za udane. Jednak czy było to arcydzieło? Nie było to coś wyjątkowego, czegoś mi zabrakło. Czytałam już książki, które przyprawiały mnie o większy dreszcz, bardziej wiało grozą... ale muszę przyznać, że i w tym przypadku autor umiejętnie budował napięcie, które towarzyszyło nam przez cały czas i udało mu się wzbudzić emocje. Było ciekawie i przyjemnie, ale nie powalało... :) Jednak z czystym sumieniem mogę polecić tę książkę. Uważam, że warto poświęcić jej trochę czasu.

CYTATY
„W książce wszystko poszłoby pewnie zgodnie z planem... ale w życiu, cholera, zawsze panował potworny bałagan.”

„jeżeli przez całe życie zakładasz, że musi się ci przytrafić tylko to co najgorsze, to przecież może się zdarzyć, że się czasem pomylisz.”

„Powodem, dla którego autorzy prawie zawsze dedykują komuś swoją powieść, [...], jest to, że w końcu wszyscy zdają sobie sprawę z własnego egoizmu i to napawa ich grozą.”

„Jak się żyje w wesołym miasteczku, nie sposób powstrzymać się od śmiechu.”

„Odważny człowiek potrafi mysleć. Tchórz - nie.”

„Mężczyźni oświadczają się przy księżycu, kobiety składają pozwy do sądu.”



„pochylił się ponownie nad książką. Była w jakiś sposób za dobra, aby mógł ją odłożyć. To było tak jak z powieścią, tak obrzydliwą, że nie sposób jej odłożyć.”

„Bo pisarze pamiętają wszystko [...]. Zwłaszcza bolesne przeżycia. Rozbierz pisarza do naga, wskaż palcem na jego blizny, a on zaserwuje ci opowiastkę o najdrobniejszej z tych blizn. O tych większych napisze sporych rozmiarów powieść. Nie wymiga się amnezją. Dobrze jest mieć odrobinę talentu, jeżeli chcesz być pisarzem, ale tak naprawdę to tym, czego potrzebujesz, jest zdolność przypominania sobie okoliczności, w jakich nabawiłeś się każdej z tych blizn.”


"Och, kłamcy stale przysięgają!... Kłamcy uwielbiają przysięgać! No cóż, rób dalej swoje, traktuj mnie jak idiotkę, jeżeli tego chcesz. Niech ci będzie. Twoja wola. Traktuj kobietę, która nie jest idiotką, tak jakby nią była, ale ta kobieta i tak będzie o krok przed tobą."

wtorek, 21 maja 2013

"LA CARA OCULTA" - recenzja filmu...

"La Cara Oculta" / "The hidden face"
Gatunek: thriller
Reżyseria: Andres Baiz
Scenariusz: Andres Baiz, Hatem Khraiche
Produkcja: Hiszpania, Kolumbia
Premiera: 16.09.2011


OBSADA:
Fabiana - Martina Garcia
Belen - Clara Lago
Adrian - Quim Gutierrez



"Gdy ktoś nie docenia twojej obecności, 
pozwól mu poczuć jak to jest bez ciebie..." 

Jakiś czas temu umieściłam na jednym z portali społecznościowych, powyższy cytat, który skradł moje serce... piękny, mądry i prawdziwy - pomyślałam. W odpowiedzi otrzymałam od koleżanki z pracy komentarz "nie zawsze jest to dobry pomysł... obejrzyj 'The hidden face'"... zaintrygowała mnie. Więc cóż mogłam zrobić? :)

Długo zabierałam się do obejrzenia tego filmu... i choć próbowałam ciągle coś mi przeszkadzało. Najpierw otrzymałam wersję bez lektora i bez napisów... w oryginale. A że mój hiszpański pozostawia wiele do życzenia, nie odważyłam się... Następnie otrzymałam wersję już z napisami, ale tak cicho nagraną, że obejrzenie jej w dzień przy dwójce krzyczących urwisów okazało się niemożliwe. Aż pewnego wieczora w końcu... udało się. I jak widać zrobił na mnie naprawdę wielkie wrażenie, gdyż jak pewnie zauważyliście, póki co, nieczęsto umieszczam tu recenzje filmów :)

Adrian, młody, ceniony dyrygent orkiestry, wiedzie udane życie przy boku swej narzeczonej, Belene. Wynajmują piękny, duży dom i sprawiają wrażenie bardzo w sobie zakochanych i szczęśliwych. Jednak coś jest nie tak... Pewnego dnia Belen znika i zostawia po sobie jedynie krótkie nagranie. Poznała kogoś, odeszła... i ślad po niej zaginął. Uznano ją za zaginioną. Adrian nie rozpacza długo. Szybko znajduje pocieszenie w ramionach ładniutkiej kelnerki. Ich romans choć krótki, rozwija się bardzo szybko i intensywnie. Fabiana wprowadza się do domu, w którym jeszcze niedawno Adrian mieszkał z poprzednią narzeczoną. Dziewczyna zaczyna czuć się nieswojo. Wydaje jej się, że słyszy dziwne odgłosy dobiegające z rur odpływowych w łazience... Czyżby w domu mieszkał duch? Czyżby Belen próbowała skontaktować się z nową dziewczyną narzeczonego?!

Od razu mówię, fabuła jest niezwykle oryginalna i nieprzewidywalna! Jeśli macie ochotę po samym wstępie zaszufladkować go do tradycyjnych obrazów o duchach i nawiedzonych domach, to proszę, wstrzymajcie się. Bo rzeczywiście, nie zawsze wszystko jest takie, jak się wydaje...

Z początku wszystko wydaje się być proste. Belen odchodzi, zostawia nagranie wyjaśniające pokrótce jej zniknięcie, a Adrian szuka pocieszenia w ramionach Fabiany. I choć znalazł pocieszenie dość szybko, to nie oszukujmy się - Taka jest naturalna kolej rzeczy... i taki obraz towarzyszy nam przez pierwszą część filmu. Jesteśmy świadkami jak między dwojgiem ludzi nawiązuje się bliska relacja, jak zaczynają wspólne życie... Jak Adrian zaczyna układać sobie życie na nowo, po odejściu ukochanej. W drugiej części natomiast następuje retrospekcja. Cofamy się do poprzednich wydarzeń, poznajemy Belen i patrzymy na obraz z jej punktu widzenia. I tu czeka nas wielkie zaskoczenie! Nagle wydarzenia przybierają nieoczekiwany obrót! Legnie w gruzach cała nasza koncepcja... zmieni się nasze spojrzenie na sprawę, odmienią się nasze emocje, wobec mogłoby się wydawać, negatywnej bohaterki.

Muszę przyznać, że twórcy zrobili kawał dobrej roboty! Zarówno produkcja, jak i obsada aktorska. Choć nie znałam żadnego z aktorów, odgrywających głównych bohaterów, uważam, że wszyscy świetnie odtworzyli swoje role. Duże znaczenie ma w filmie obraz psychologiczny postaci. Gdyż kilkakrotnie zmieniają się nasze odczucia i emocje dotyczące dwóch kobiet... Z początku Belen wydaje nam się być postacią negatywną, gdyż bez skrupułów odeszła i zostawiła pogrążonego w smutku mężczyznę. Nie miała odwagi nawet porozmawiać z nim wprost. Zachowała się jak tchórz... spakowała torbę, zostawiła nagranie, odeszła... lecz czy aby na pewno?  Fabiana natomiast pojawiła się jak iskierka nadziei... Pomogła Adrianowi podnieść się, zacząć żyć na nowo, dała nadzieję na lepsze jutro. Lecz czy aby na pewno kierują nią tylko uczucia i chęć uszczęśliwienia ukochanego? Może ma w tym jeszcze jakiś ukryty powód? A może ma na sumieniu jakieś niecne sprawki? Wielki plus za to, że bohaterowie nie są jednoznaczni, wzbudzają w nas wszelkie emocje.

Która z nich tak naprawdę jest bohaterką negatywną? Możecie zdecydować dopiero po obejrzeniu filmu, do czego ja bardzo zachęcam! Zdecydowanie nie jest to film jakich wiele... Wyróżnia się z tłumu oryginalną fabułą, oraz rzadko spotykanym zabiegiem stwórców, aby element zaskoczenia wprowadzić w połowie filmu a nie, jak zwykle bywa, na końcu historii. Ja jestem bardzo pozytywnie zaskoczona tym filmem. I czas, który poświęciłam na jego obejrzenie, nie jest czasem straconym...




niedziela, 19 maja 2013

"LUDZIE Z BAGIEN" - Edward Lee

Gatunek: HORROR
Rok wydania: 2012
Ilość stron: 400
Oprawa: miękka
Wydawnictwo: Replika
Tłumaczenie: Maksymilian Tumidajewicz





Pamiętacie film "Wzgórza mają oczy" lub "Droga bez powrotu"? Dość niesmaczny obraz zniekształconych ludzi, którzy gust kulinarny mają równie spaczony jak swoje ciała? Typowy horror, pełen krwawych scen. Albowiem ci mieszkańcy wzgórz i lasów, są smakoszami ludzkiego mięsa... Nawet jeśli tych filmów nie znacie, to założę się, że już sama myśl o bohaterach jest nieco odpychająca, prawda? Jednak powiem Wam, że te dwa filmy to przy powieści Edwarda Lee to bajeczki dla mięczaków... :) Bo to co się dzieje na stronach tej książki, przechodzi wszelkie pojęcie...

Phil Straker pochodzi z małego miasteczka. Crick City to typowa zapyziała dziura, w którym jak to się mówi, psy szczekają... pupami :) Ale to jeszcze nic! Psy, psami... ale krążą pogłoski, że pobliskie lasy, bagna i wzgórza, zamieszkują Bagnowi... zniekształceni ludzie, którzy uprawiają kazirodztwo od dawien dawna.

"Tak ich tu nazywano. Lud bagien. Bagnowi. 
Najniższa kategoria ludu wzgórz. Chociaż wiele się o nich mówiło, rzadko można było ich spotkać (...) Ludzie z bagien uprawiali kazirodztwo od tak dawna, że niemal wszyscy byli groteskowo zdeformowani"


Niewielu "szczęściarzy" miało okazję ich widzieć. Jedak Phil będąc dzieckiem, widział... Przynajmniej tak mu się wydaje. Nic więc dziwnego, że chłopak uciekł z mieściny jak tylko miał możliwość. Wstąpił do policji w wielkim mieście i choć na co dzień igra z życiem, lepsze to niż Crick City. Teraz jednak wraca. Kiedy jego kariera w wydziale narkotykowym wydaję się być skończona, przyjmuje propozycję komendanta policji z rodzinnego miasteczka. Podejmuje się wyjaśnienia sprawy narkotykowej, w którą najprawdopodobniej zamieszani są Bagnowi.

O ludzie! Co za książka! Było to moje pierwsze spotkanie z autorem, a od razu zostałam rzucona na głęboką wodę...- Chyba, że pan Lee specjalizuje się w pisaniu samych tak niesmacznych książek, hę?! Książka ta zdecydowanie powala! Jeśli nie powali Was oryginalność fabuły, swojskość języka, to na pewno powali Was z obrzydzenia! gwarantuję! :) Ja jestem wielbicielką mocnych wrażeń, drastycznych opisów i wszelkich obrzydliwości... i przyznaję, że ta książka spełniła pod tym względem moje oczekiwania. Aż nad to! Już samo miasteczko, w którym panuje brud, smród i ubóstwo przeraża. A jego zdeformowani mieszkańcy jeszcze bardziej działają na wyobraźnię.. Delikatnie mówiąc wyglądają jak potworki - miewają po 3 ręce, jedną nogę krótszą od drugiej, niesymetrycznie umieszczone uszy,oczy... 8 palców u jednej ręki, a nawet 6 par sutków, lub 4 piersi... Skąd to się do cholery wzięło?!

"I to jest tak, że te obdartuchy żyjom po lasach, dużymi rodzinami, i robiom to wszystkie ze wszystkimi, ojcowie dupcą córki, jakby nigdy nic, bracia zadajom sie z siostrami, synowie robiom brzuchy swoim matkom, i tak cały czas, z dziada pradziada. I to jest tak, że w tych gonach i karmosomach się wszystko jebie i sie rodzom pokurwione dzieci, jak ta tutej. I mówi się na nich Bagnowi"

O proszę, jakże subtelnie to autor przedstawił :) Ale to jeszcze nie koniec wrażeń... bo wszystko wskazuje na to, że nasza bagnowa arystokracja gustuje w potrawach bardzo krwistych! Bo czemuż by nie spróbować kawałka ludzkiego udźca?! :) albo obedrzeć kogoś ze skóry, wypatroszyć i delektować się takimi rarytasami jak nereczka, jelitko, wątróbka, czy serduszko... Zapraszam do stołu! Szef kuchni poleca... :P Zupa dnia - barszczyk z płynów ustrojowych, doprawiony szczyptą tłuszczyku... Danie dnia - krwista wątróbka w sosie z gałek ocznych, podana na jelicie grubym... Bon appetit ! :)

"Niektórzy jedli mięso na surowo, inni woleli pieczyste. Pulchne organy wyrywane były z otwartych brzuchów niczym owoce. Gałki oczne połykane były w całości jako oliwki, płuca zjadane jak kromki chleba, jelita pochłaniano, jakby były sałatą. Żywy nawóz wrzeszczał. Całe głowy przypiekane były nad otwartymi płomieniami, aż przybrały idealny odcień, po czym dzielono je na części i objadano do czysta ze smakowitego mięsa"

Hmm... czyli mamy już zdeformowane istoty, kanibalizm i jakby tego było mało, wszystko to otacza jeszcze wszechobecny, brutalny seks! Ponieważ najpopularniejszym miejscem w miasteczku jest bar ze striptizem, w którym można sobie wynająć panienkę za kilka dolców. Ba, panienkę... nawet bagnową! Full wypas! A jeśli jesteś spłukany, zgarnij jakąś z drogi, przeleć w samochodzie, a potem możesz ją nawet zabić... przecież to tylko jakaś mała kur**.. Przepraszam najmocniej, ale taki właśnie jest klimat historii, którą przedstawił nam pan Lee... był to klimat, w którym nawet ja czułam się nieswojo. I moje poczucie estetyki i smaku, nie pozwala mi go nawet wiernie odtworzyć. 

Tym razem trafiłam na książkę, która potrafiła zniesmaczyć nawet mnie. A to już coś! Brawo panie Lee! :) Momentami czułam, że już za dużo tego wandalizmu, za dużo brutalności. Za dużo seksu, zboczeń seksualnych... za dużo, za mocno, przesyt i przekroczenie wszelkich granic. 
Fabuła ma sens. Stworzono interesującą, intrygującą historię... z zagadką do rozwiązania. Wciąga od pierwszych stron, trzyma w napięciu, a na końcu zaskakuje. Nikt nie spodziewałby się chyba takiego finału! Mnie końcówka wbiła w fotel! I choć czułam przesyt i przekroczenie granic, nie mogłam i nie chciałam odłożyć książki na półkę, gdyż zwyciężała ciekawość i chęć poznania historii do końca. 

Na zakończenie powiem tak - Paulina!!! Miałaś świętą rację! Ta książka to najlepsza dieta odchudzająca i środek antykoncepcyjny jaki widziałam! :) Seksu się odechciewa... Jeść tym bardziej. Więc jeśli ktoś chciałby zacząć dietę - gorąco polecam! Koniecznie przeczytać, a potem najlepsze fragmenty przypiąć na lodówkę. Efekt gwarantowany... :) Bez wątpienia jest to lektura tylko dla ludzi o mocnych nerwach i mocnych żołądkach. Jest obleśna, drastyczna, brutalna, obrzydliwa... ale kryje w sobie dość ciekawą fabułę, która zaskakuje. I choć byłam bardzo zniesmaczona, to bardzo podobała mi się przedstawiona historia... Więc polecam wszystkim żądnym mocnych wrażeń... :)

sobota, 18 maja 2013

"Vademecum run" - Ewa Kulejewska

Gatunek: EZOTERYKA
Rok wydania: 2012
Format: 165 x 235 mm 
Ilość stron: 288 
Oprawa: miękka 
Wydawnictwo: Studio Astropsychologii
Dostępność: Talizman.pl

OPIS WYDAWCY
Vademecum run to rzetelny przewodnik, kompendium wiedzy wyczerpująco i szczegółowo omawiający wszystkie zagadnienia związane z tymi starożytnymi symbolami Ewa Kulejewska - bioterapeutka, doradca życiowy, jasnowidz. Dyrektor częstochowskiej filii Studium Psychologii Psychotronicznej w Białymstoku. Na licznych seminariach i w Studium uczy sztuki rozwoju osobistego, umiejętności realizowania marzeń oraz magii runicznych znaków.

MOJA OPINIA
Czy zastanawialiście się kiedyś, jakby to było poznać przyszłość? Wiedzieć co nas czeka? Pomóc przeznaczeniu, uzyskać wskazówki, w którą stronę podążać? Jak najlepiej rozwiązać problem... jaka decyzja będzie dla nas najlepsza? Ludzie od dawna poszukują pomocy... Wskazówek... Może właśnie dlatego powstały runy? W końcu nie tylko wokół tarota kręci się wróżebny świat... :)

Wiem, że ludzie boją się kart tarota. Krążą wokół nich legendy, jakoby zostały one stworzone przez samego szatana i były jego narzędziem pokusy. O runach nie słychać takich mrocznych pogłosek. Ot, zwykły starożytny alfabet, używany do zapisów przez ludy germańskie i tureckie. Żadnych informacji o mrocznym pochodzeniu, żadnych złych mocy, żadnego szatana... Jednak warto zauważyć, że staronordyckie słowo "run" oznaczało "tajemnicę"...  może więc jednak kryje się w tych znaczkach jakiś magiczny potencjał? :)

Oj jestem pewna, że się kryje... Coraz więcej osób zwraca się do run o pomoc. Ostatnio i ja postanowiłam się z nimi zapoznać. Przyjrzeć im się z bliska, dowiedzieć o nich czegoś więcej. Poznać każdą z nich z osobna. Sięgnęłam więc po książkę, której byłam pewna... Wiedziałam, że znajdę w niej wszystkie niezbędne informacje, pochodzące z wiarygodnego źródła. Albowiem autorką książki jest pani Kulejewska, niekwestionowany autorytet w świecie wróżb runicznych. Posiadam już "Vademecum tarota" oraz "Vademecum astrologii", które wyszły spod druku tego wydawnictwa. Wiedziałam, że ta pozycja to będzie strzał w dziesiątkę! Nie pomyliłam się.

"Vademecum run" to praktyczny przewodnik wprowadzający nas w magiczny świat starożytnych run. To prawdziwe kompendium wiedzy. Znajdziemy tu wszystko to, czego potrzebujemy, oraz wszystko to, czego szukamy. Na początek autorka wprowadza nas w ich tajemniczy świat, mówiąc skąd pochodzą, kiedy powstały oraz do czego służyły runy. Następnie przedstawia nam każdą z osobna. szczegółowo i jasno opisując jej wygląd, działanie oraz znaczenie w rozkładzie, zwracając uwagę na dziedzinę życia, o którą pytamy.  Dowiemy się w jakiej postaci możemy runy nabyć, lub nawet jak zrobić je samemu! Pani Kulejewska bardzo otwarcie dzieli się z czytelnikiem swoją ogromną wiedzą, zdobywaną przez wiele lat praktyki! Nauczy żądnych wiedzy czytelników, jak stworzyć odpowiedni dla siebie skrypt runiczny, oraz powie czym są i jak wykonać odpowiednie, prawidłowe sigile. A dołączona do przewodnika płyta, jeszcze dodatkowo pomoże jak najlepiej opanować materiał zawarty w książce. A wszystko to znajdziemy w jednym wydaniu! Jednej książce, która zachęca nie tylko treścią lecz  także piękną oprawą graficzną i estetycznym wyglądem.

Tak! Vademecum autorstwa pani Kulejewskiej to wartościowa pozycja i bezsprzecznie obowiązkowa dla każdego, kto zaczyna lub zamierza zacząć, pracę z runami! Według mnie jest to nawet najlepsza książka tematyczna na całym rynku wydawniczym! Vademecum run, tarota oraz astrologii, od Studio Astro, to najlepsze przewodniki tematyczne, z jakimi się spotkałam. Zajmują honorowe miejsce w mojej "magicznej" biblioteczce, często do nich wracam i uważam je za niezbędne przy pracy z kartami. Jeśli więc jesteście zainteresowani tematem to gorąco polecam i ręczę, że mając te pozycje zaoszczędzicie czas i pieniądze, ponieważ nie będziecie potrzebować już żadnych innych materiałów! Gdyż ta książka zawiera w sobie ogromną dawkę wiedzy, nie tylko tej niezbędnej...

Książkę otrzymałam dzięki uprzejmości wydawnictwa Studio Astropsychologii
Serdecznie dziękuję!

poniedziałek, 13 maja 2013

"PRETTY LITTLE LIARS. BEZ SKAZY" - Sara Shepard

Rok wydania: 2011
Ilość stron: 320
Oprawa: miękka
Wydawnictwo: Otwarte
Tłumaczenie: Mateusz Borowski

OPIS WYDAWCY
NIE CIESZ SIĘ ZA WCZEŚNIE. TO JESZCZE NIE KONIEC.
Śledztwo w sprawie zniknięcia Alison przybiera nieoczekiwany obrót. Do Rosewood powraca Toby, który jest jak czarny kot – zawsze zwiastuje kłopoty. Aria, Emily, Spencer i Hanna tracą grunt pod nogami.
Dziewczyny muszą połączyć siły, ale czy potrafią sobie zaufać?

MOJA OPINIA
Po drugą część serii "Pretty Little Liars" sięgnęłam od razu po skończeniu części pierwszej... Przeczytałam w mgnieniu oka lecz długo zwlekałam z recenzją. Dlaczego? A pojęcia zielonego nie mam! :) Zapomniałam? Brakowało mi czasu? Weny? A może po prostu brakowało mi słów? Sama nie wiem... Jedno jest pewne - w końcu ją napisałam! :D Lecz ta cześć psuje cały mój plan i schemat według, którego zawsze pisałam recenzje... I nie jestem pewna czy się nie pogubię z tego powodu... :) Jeśli będzie mało recenzji w recenzji, to wybaczcie... :P

Teraz, po krótkim wstępie, powinien być zarys fabuły... Lecz go nie będzie! Gdyż nie da się go napisać nie psując przyjemności czytania wszystkim tym, którzy nie zapoznali się jeszcze z pierwszą częścią tej serii...! Każde jawne zdanie na temat wydarzeń z drugiej części, zdradzać będzie wydarzenia poprzedniej! A nie chcę przecież nikomu popsuć przyjemności, tylko zachęcić do zapoznania się z przygodami czterech przyjaciółek - Hanny, Spencer, Arii i Emily... bo naprawdę warto! 

Panów ta pozycja raczej nie zainteresuje, tak myślę... Lecz możecie próbować :) Jednak ostrzegam, że jest to typowa przedstawicielka tej literatury młodzieżowej, której głównymi czytelniczkami są nastoletnie panie, lubujące się w serialach takich jak "Plotkara" czy słynny za moich młodzieńczych lat, serial "Asy z klasy" . Jeśli ktoś pamięta, łatwiej będzie wyobrazić sobie styl "Pretty Little Liars"... Bardzo młodzieżowy. Zapytacie więc co ja, 28 letnia kobieta, żona i mama, robię z tą powiastką w dłoni?! Ot, czytam! Bo lubię! Jestem wiecznie młoda duchem i z wielką przyjemnością przenoszę się znów na korytarze szkoły średniej... I przypominam sobie lata szalonych pomysłów, młodzieńczych problemów i imprez szkolnych, gdzie każdy dałby się pociąć żeby zostać królem i królową balu.... :) Przenoszę się do czasów kiedy wybór kiecki na imprezę ogłaszany był decyzją rangi narodowej, lecz dzięki Bogu nie zdarzały się przygody takie jak bohaterkom tej historii... Kiedy trzeba było uciekać po lasach przed "nawiedzonym" kolegą, wyjaśniać tajemniczych okoliczności zaginięcia jednej z przyjaciółek i zmagać się z groźbami jakiegoś psychopaty :) I romanse z nauczycielami też się nie zdarzały... można było się tylko podkochiwać w przystojnym WF-iście :D

Jeśli miałabym napisać troszkę na temat to powiem, że styl autorki nie różni się niczym od tego, który polubiłam w pierwszej części. Nadal czyta się szybko i przyjemnie, a język jest łatwy w odbiorze i nieskomplikowany. Krótkie rozdziały sprawiają, że książka jest pożeraczem czasu, o którym wspominałam już nie raz -"Jeszcze tylko jeden rozdział i idę spać..." :) Jedyne do czego mogę się przyczepić to mała niespójność opisu wydawcy z faktycznymi wydarzeniami - "Śledztwo w sprawie zniknięcia Alison przybiera nieoczekiwany obrót." - do prawdy?! Nie zauważyłam... W ogóle jakie śledztwo?! O ile dobrze pamiętam w tej części okoliczności jej zaginięcia nie posunęły się ani trochę do przodu! Cóż, mogę się mylić, czytałam już dawno, lecz takie wnioski pamiętam jeszcze ze stron tej historii... Mimo wszystko uważam, żę w niczym nie ujęło to atrakcyjności tej części :)

Trzecią część już zaczęłam lecz postanowiłam na chwilę odpocząć, aby nie przedobrzyć... Odpocznę trochę, poczytam coś innego i jak najdzie mnie chęć powrotu i nieodparty przymus poznania dalszych losów czterech przyjaciółek, na pewno dokończę czytanie... Tym bardziej, że słyszałam, że prawdziwy szał wydarzeń czeka mnie dopiero w dalszych częściach serii, a to co za mną to mały pikuś... :)

sobota, 11 maja 2013

"PAN PRZYPADEK I TRZYNASTKA" - Jacek Getner

Gatunek: DETEKTYWISTYCZNA
Rok wydania: 2013
Ilość stron: 200
Oprawa: miękka
Wydawnictwo: Poligraf

OPIS WYDAWCY
"Pan Przypadek i trzynastka" to pierwsza z czternastu książek opowiadających o przygodach rodzimego detektywa geniusza. Jej bohater, Jacek Przypadek, mimo swoich blisko trzydziestu lat, nie ma konkretnych planów na życie i cieszy się z tego, że nie musi ich robić. Ale któregoś dnia prosi go o pomoc ulubiona sąsiadka, pani Irmina Bamber, której skradziono obrazy. Tak zaczyna się jego detektywistyczna kariera, która z każdą rozwiązaną sprawą coraz bardziej irytuje różne ważne osoby.
Jacek Przypadek łączy w sobie przenikliwość Sherlocka Holmesa z łobuzerskim wdziękiem porucznika Borewicza i irytującym charakterem doktora House'a. Ta wybuchowa mieszanka powoduje, że może liczyć na sympatię wielu kobiet i szczerą nienawiść rosnącej rzeszy swoich wrogów, którzy za jego sprawą trafili za kratki. 

MOJA OPINIA
Głośno było ostatnio w blogosferze o nowej książce naszego rodzimego pisarza, Pana Jacka Getnera. Przyjemność jej przeczytania dosięgnęła również i mnie, z czego niezmiernie się cieszę! Już pierwsze moje spotkanie z tym autorem było bardzo udane, gdyż książka "Dajcie mi jednego z was" wywarła na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Wiedziałam, że i tym razem się nie zawiodę...

Głównym bohaterem tej historii jest Jacek Przypadek. Młody, bo niespełna 30-letni lekkoduch, który całkiem przypadkiem odkrywa w sobie talent detektywistyczny, kiedy sąsiadka prosi go o małą przysługę. Pani Irmina Bamber zostaje okradziona... znikają jej drogocenne obrazy, które miały dla niej wielkie znaczenie i mimo wielkiego zainteresowania wśród kupców, nieustępliwie każdego z nich odsyłała z pustymi rękami. Teraz jej obrazy znikają, a na ścianach pozostają tylko białe ślady po ich niedawnej obecności... Cała nadzieja w młodym, bystrym Jacku, który chce pomóc sympatycznej starszej pani i wyrusza na poszukiwania złodzieja...

Muszę przyznać, że również i ta książka była dla mnie ogromnie miłą niespodzianką! Dość niepozorna...  chociaż już sama okładka sugeruje wystrzałową przygodę :) Tytuł po którym nie do końca wiadomo, czego się spodziewać, książka wydana skromnie, przez niewielkie wydawnictwo (inne niż poprzednia pozycja, co według mnie wyszło na plus!), niezbyt opasła, bo mająca zaledwie 200 stron, a zawierająca tak interesującą historię! Fabuła zaintrygowała mnie już od pierwszych stron. Nie ma tu miejsca na długi wstęp i meczący rozwój akcji. Nie ma monotonnych kilometrowych opisów... Wszystko jest na swoim miejscu! Jest akcja nabierająca tempa już od pierwszych stron, jest zagadka, intryga i wielka niewiadoma... Jest interesująca fabuła, która wciąga czytelnika w wir wydarzeń, jest dreszczy emocji, który towarzyszy aż do końca i uczucie zaskoczenia w scenach finałowych! Jest tu wszystko to, czego ja poszukuję w dobrej książce!

Książeczkę czyta się bardzo szybko. Mnie zajęła ona jeden dzień... Przypadł mi do gustu styl autora, choć   jakiś uparciuch na pewno znalazłby kilka niedociągnięć. Do tego przystępny, prosty język, oraz wciągająca fabuła tworzą jedną interesującą całość, co sprawia, że lekturę czyta się bardzo przyjemnie. Dodatkowym plusem są tu bohaterowie, a raczej główny bohater Jacek, który dzięki swemu urokowi osobistemu i sprytowi, szybko zdobywa sympatię czytelnika. Myślę, że cała seria jego przygód zdobędzie sympatię... a na pewno tych osób, które polubiły go już od pierwszego spotkania :) Na pewno zdobędzie moje zainteresowanie, gdyż pan Przypadek stał się jednym z moich ulubieńców :)

Zachęcam do lektury każdego, kto lubi ciekawe powieści detektywistyczne. Ja bardzo polubiłam styl pana Jacka Getnera i z niecierpliwością wyczekuję kolejnych przygód naszego rodzimego Sherlocka, Jacka Przypadka. Myślę, że warto poświęcić chwilę uwagi tej historii... Przeczytanie jej zajmuje naprawdę niewiele czasu, tajemnicza okładka kryje naprawdę ciekawą i wciągającą treść, a prócz tego macie szansę poznać naprawdę utalentowanego polskiego autora z wyobraźnią :) 

Za możliwość przeczytania książki, oraz unikatowy egzemplarz ze specjalną dedykacją, 
bardzo dziękuję autorowi! :)

środa, 8 maja 2013

"DZIECKO ROSEMARY" - Ira Levin

Gatunek: HORROR
Rok wydania: 2004
Ilość stron: 226
Oprawa: miękka
Wydawnictwo: Rebis
Tłumaczenie: Bogdan Baran


OPIS WYDAWCY
Dziwni sąsiedzi, niepokojące odgłosy zza ściany i sny przerażające jak horror, tajemnicze napoje, zioła o odstręczającym zapachu, śmierć przyjaciela, mroczne książki zawierające informacje, od których cierpnie skóra, czego jeszcze potrzebuje młoda, prostoduszna, oczekująca swego pierwszego dziecka kobieta, by uwierzyć, że jej mąż oddał duszę diabłu i jemu poświęcił dziecko, które ona nosi w sobie?

MOJA OPINIA
Zanim sięgnęłam po tę książkę, spotkałam się oczywiście ze słynną ekranizacją w reżyserii Romana Polańskiego. Niewiele jednak pamiętam  z tego filmu, ponieważ nigdy nie udało mi się obejrzeć go do końca... Późne godziny jego emisji naprawdę  bardzo utrudniały mi zapoznanie się z całą historią :) W końcu trafiłam w bibliotece na niewielką książeczkę pod tym samym tytułem... stanęłam na chwilę... i zastanowiłam się "Ejjj?! Jak w ogóle kończy się ta historia?!"...

Młode małżeństwo, Rosemary i Guy Woodhouse, wprowadzają się do nowego mieszkania, w którym od lat dochodziło do dziwnych, niepokojących wydarzeń... Jednak urok starego, luksusowego domostwa przyćmiewa czujność nowych lokatorów, bo któż by nie chciał mieszkać we wspaniałym, wielkim mieszkaniu, przy luksusowej ulicy?! I kto nie ceniłby tak przyjaznych sąsiadów, jacy trafiają się parze Woodhouse?! Para przemiłych, uprzejmych i pomocnych staruszków... I nagle z dnia na dzień, zaczynają znikać wszelkie problemy młodej pary... Guy, dotychczas mały aktorzyna teatralny, nagle dostaje główną rolę w słynnej, wyczekiwanej sztuce. Rosemary pragnąca dziecka odkrywa, iż jest w ciąży... Jednak zaczyna ją coś niepokoić. Przerażające, realistyczne sny, dziwne odgłosy zza ściany, tajemnicza śmierć przyjaciela, książki o tematyce okultystycznej... i dziwny napój z ziół, co dzień robiony przez sąsiadkę...

I cóż mogę powiedzieć? Zachwycać się i wychwalać nie będę, ponieważ historia nie powaliła mnie na kolana.. niestety. Spodziewałam się czegoś lepszego... oczekiwałam czegoś więcej! Śmiało możemy uznać ten tytuł za klasykę literatury! Wiele razy też słyszałam, że to jedna z tych historii, którą trzeba znać! Więc skoro nie dane mi było poznać ekranizację, postanowiłam sięgnąć po wersję papierową. I nieco się rozczarowałam...

Jeśli chodzi o styl autora nie mam zarzutów. Posługuje się on prostym językiem i całkowicie zrozumiałym, mimo dzielących nas lat od czasów powstania tej historii. Fabuła od samego początku jest jasna i zrozumiała. Nic nie rozprasza nas i nie sprowadza uwagi na poboczne tory. Autor nie zamęcza nas męczącymi opisami i zbędnymi wątkami. I to zdecydowanie wielki plus! Tego mogliby się uczyć od pana Levina inni autorzy! W przypadku tej książki mamy do czynienia z konkretną historią, bez żadnych zawiłości, bez zbędnych wątków. Tylko prosta fabuła, kilkoro głównych bohaterów dopracowanych w najmniejszych szczegółach... wszystko przedstawione jasno i konkretnie. Czyta się łatwo, miło, szybko... w zaledwie jeden, dwa wieczory.

Miło było przeczytać coś tak prostego i nieskomplikowanego. Przyznam, że fabuła niezwykle mnie wciągnęła! Czytałam z wielkim zapałem, ciekawa co będzie dalej, zaintrygowana wydarzeniami, które od pierwszych stron nabierają tempa... Jednak grozy tu nie znajdziecie. Określenie "Dziecka Rosemary" klasyką horroru jest sporo przesadzone. A dlaczego czuję się nieco rozczarowana?! Ponieważ jestem osobą bardzo wnikliwą i lubię kiedy na końcu wszystko staje się jasne! Tu niestety tego mi zabrakło... do samego końca nie dowiedziałam się cóż to był za tajemniczy napój, który co dzień piła Rosemary?! Jak i na co działało śmierdzące zielsko w talizmanie?! To wszystko chciałabym wiedzieć. Jednak autor najwyraźniej zapomniał nas o tym poinformować. Finał historii również nie do końca zrozumiały. Oczywiście już od połowy książki wiemy o co konkretnie chodzi i efekt zaskoczenia czeka nas bardzo umiarkowany... domyślamy się wszystkiego. Jednak zakończenie tak naprawdę bardzo niewiele nam mówi... jest dość niekonkretne, a szkoda. Tego nie lubię. Z chwilą skończenia książki nie chcę się domyślać! Nie chcę domniemać! Chcę po prostu wiedzieć! I jedynie za to obniżam ocenę.

Czy polecam? Tak. myślę, że można poznać tę historię i na własnej skórze przekonać się co w sobie kryje. Książeczka liczy sobie zaledwie 200 stron, więc zajmie niewiele czasu, poza tym uznawana jest za klasykę... Określenie jej horrorem jest moim zdaniem przesadzone, ponieważ tak naprawdę grozy tu tyle co kot napłakał... ale  ogólnie historia całkiem przyjemna. I można po nią sięgnąć choćby z ciekawości i dla zabicia czasu. Mimo iż nie jestem do końca zachwycona książką, to bardzo chętnie poznam ekranizację... i postaram się w końcu obejrzeć ją od początku do końca... :)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...