Jak naprawdę wygląda praca w przedszkolu?

Jedno jest pewne. Inaczej niż sobie wyobrażacie... ;)
A już zwłaszcza, jeśli jest to przedszkole dla dzieci polsko-amerykańskich w USA...

Jak według ludzi z zewnątrz wygląda dzień w przedszkolu? 

Gromadka uśmiechniętych maluchów, w kolorowych spodenkach i bluzeczkach z krasnalami, śpiewa  niewyraźnie, bo jeszcze bez zębów, pioseneczki z repertuaru Fasolek. Trzymają się za rączki i podskakują w rytm muzyki, a pani nauczycielka klaszcze, tańczy i śpiewa razem z małymi smerfami. Wszyscy bawią się kolorowymi piłeczkami, puszczają bańki mydlane i malują rączkami prawdziwe arcydzieła. Dzieci wymazane farbkami od stóp do głów, śmieją się głośno i radośnie - bo nie od dziś wiadomo, że brudne dzieci, to szczęśliwe dzieci. Po udanej zabawie, smyki stoją grzecznie, równiutko, jeden za drugim i czekają, na swoją kolej do mycia rączek. Podczas posiłku wszystkie dzieci siedzą przy stoliku. Machają nóżkami i ochoczo otwierają swoje słodkie buźki. Nieporadnie, ale niezwykle uroczo, próbują opanować do perfekcji jedzenie łyżeczką. A podczas leżakowania śpią jak małe aniołki, uśmiechając się leciutko przez sen... Cóż za cudowny widok, prawda? Nic więc dziwnego, że odbierając swojego malucha, widzisz go uśmiechniętego od ucha do ucha. Malec z dumą pokazuje ci swoje dzieło, które własnoręcznie dziś wykonał... opowiada, jaka dobra zupka była dziś na obiad i jak świetnie bawił się z innymi dziećmi. Jak dziś śpiewali, tańczyli, malowali... Bajka prawda?!

COPYWRITING - Kim jest Copywriter?

Kim jest copywriter? 

...to zależy kogo zapytasz... 😉

Pojedź na wieś, do babci. Babcia powie ci tak:

"Córuś! Teraz, to już wszystko z obcych języków tak ponazywajo i człowiek, już sam nie wie, kto jest kto! Kiedyś, był lekarz, nauczyciel, listonosz, kucharka i pani Stasia - sklepowa.. i było wiadomo, kto jest od czego! A dziś? Dziś, już wszędzie same specjalisty, od tych Pi-eRów... i po co to?! Na co?! Przecież czasy PGR-ów, już dawno minęły! Kto to, ten kopirajder?! Tego, to nawet najstarsi górale nie wiedzo! Głodna nie jesteś, dziecko? Masz, zjedz coś. Boś taka chudziutka!" 😂

Uwierz w siebie i pozbądź się kompleksów!

My kobiety, łatwo w życiu nie mamy. A do tego, uwielbiamy je sobie same komplikować. Jeśli nie mamy na co narzekać, to szybko same sobie jakiś problem stworzymy. Ciężko nam cieszyć się życiem takim, jakie ono jest. Zawsze czegoś nam brakuje. Zawsze czegoś mamy za dużo. I zawsze coś jest nie takie, jak powinno. Każdej z nas podoba się coś innego. Ile kobiet, tyle zachcianek, gustów i guścików. Często z zazdrością spoglądamy w stronę koleżanek, bo jedna ma piękne włosy, druga sukienkę, a trzecia... Ta to już w ogóle! Ma figurę o jakiej marzymy! Takie już jesteśmy. Tak między nami jest. Bo kto to pomyślał, uwielbiać swoje gęste, kręcone włosy, skoro to właśnie proste są tak eleganckie!? Jak lubić swoją szczupłą sylwetkę, skoro kobiece krągłości są takie seksowne?! Jak akceptować swoje krągłości, skoro w magazynach wszystkie modelki mają talię osy i rozmiar XS!

"Pasażer na gapę" - Adrian Bednarek

Maciek celowo trafił do szpitala psychiatrycznego. Dokładał ku temu wszelkich starań, bo tylko to mogło pomóc mu uniknąć odsiadki w więzieniu. Razem ze swoją kobietą Magdą, obmyślili misterny plan ucieczki, który według obojga, nie miał prawa się nie udać. I wszystko poszłoby po ich myśli, gdyby pewnego dnia do sali Maćka nie przydzielono nowego pacjenta, Konrada Mączyńskiego. Co prawda, nie powstrzymało to zakochanych od realizacji swojego planu, choć decyzja była trudna. Wyjścia były tylko dwa - albo zrezygnować i pozwolić, aby cały plan diabli wzięli, albo zabrać niechcianego towarzysza ze sobą. Wybrali to drugie i niedługo słono tego pożałowali. Magda i Maciek zostali wciągnięci w sadystyczną grę, która może kosztować ich życie. Nie wzięli bowiem pod uwagę, że są psychicznie chorzy złoczyńcy, którzy nie trafiają na oddział zamknięty przypadkiem, a ich noga nigdy nie powinna stanąć poza murami szpitala...

NYC w pigułce ;) - Podjedź metrem mówili, będziesz w domu szybciej, mówili... ;)

Wracam późnym wieczorem do domu. Droga dobrze mi znana, często przeze mnie uczęszczana. Mam niedaleko, bo zaledwie 3 stacje metrem. Zwykle więc idę spacerkiem. Tym razem jednak ze względu na dość późną godzinę dochodzę do wniosku, że rozsądniej byłoby podjechać chociaż ze dwie stacje i dotrzeć do domu najszybciej jak to możliwe. Bo choć Nowy Jork jest podobno bezpiecznym miastem, to wcale nie znaczy, że przestępczość wynosi tu okrągłe zero. A ja niosę przecież w torebce milion dolców w gotówce! Zapada więc w mojej głowie decyzja - podejdę kawałek i na najbliższej stacji jaką zobaczę, sturlam się w podziemia i wsiądę do pociągu, i to bynajmniej, nie byle jakiego, ale takiego, który podrzuci mnie do domu, szybciej niż nogi.

...Podjedź metrem, mówili, będziesz w domu szybciej, mówili... :D